De Romeinse tijd, de zee breekt in
Even voor de Romeinse tijd (12 v.Chr. - 400 n.Chr.) had de duinerij aan de Hollandse kust bij Castricum zich gesloten. Water van het Zuidelijke Flevomeer kon niet meer afvloeien naar het westen. Er ontstond een nieuwe verbinding naar het Noordelijke Flevomeer. Beide meren werden samengevoegd tot het Almere en waterden af via een smalle doorgang naar de Waddenzee.
Het gebied rond Snits was veranderd. Als gevolg van het afnemen van de zeespiegelstijging was het bekken van de Boarn (Boorne) noordwaarts opgeslibd. In de jonge kwelder was een reeks kwelderwallen ontstaan die een barrière voor het zeewater vormden. Water dat naar het centrum van de kwelder stroomde moest nu door de westelijk gelegen Marneslenk, in het oosten had de Boarn een nieuw stroomdal gevonden, de Middelzee. De oprukkende zee had het hoogveen zuidwaarts terug gedrongen, het was gedeeltelijk weggeslagen of bedekt met een laag klei.
De bewoning was zuidwaarts meegeschoven. Bij het tegenwoordige Snits zijn bij opgravingen een aantal huisterpen aangetroffen. (Dat is niet toevallig, bij de aanleg van woonwijken en infrastructuur in een archeologisch waardevol gebied is men verplicht onderzoek te doen). Al in het laatste deel van de ijzertijd, rond 100 v.Chr, was begonnen met het ontginnen van het hoogveen voor de landbouw. Bij de huisterpen rond Snits zijn greppelpatronen en sloten aangetroffen. Het droogleggen van het hoogveen had bodemdaling tot gevolg.
De zee kreeg via het dal van de Boarn toegang tot het ingeklonken veengebied, deels via de sloten die waren gegraven om het veen droog te leggen. De toegenomen eb- en vloed bewegingen zorgden voor erosie van het dal van de Boarn. Het dal verbreedde zich tot de Middelzee, die zich door de bodemdaling verder naar het zuiden kon uitbreiden.
Verder ...
